Jak to się stało, że w czasach zdominowanych przez mężczyzn możni zgodzili się, aby na tronie Piastów zasiadła kobieta? W dodatku kobieta, której władza formalnie nie różniła się od zasięgu władzy królów? Chociaż legendy uczyniły Jadwigę Andegaweńską jedną z najbardziej rozpoznawalnych kobiet u władzy, w istocie nie miała ona sprzyjających okazji, by się wykazać - zmarła młodo, w wieku około dwudziestu sześciu lat. Więcej zamieszania na scenie politycznej wywołały niesłusznie pozostające w jej cieniu przodkinie z dynastii Piastów - święte i tygrysice, bohaterki i intrygantki, waleczne matki i żony, skandalistki i domniemane trucicielki, które nigdy nie otrzymały tytułu przysługującego królom. Pomijając starania ojca Jadwigi, Ludwika Węgierskiego, który nie miał męskiego dziedzica, do jej sukcesu w dużej mierze przyczyniły się pokolenia wspomnianych kobiet, sprawujących lub starających się sprawować rządy w okresie rozbicia dzielnicowego (1138-1320). To ich działania, nawet jeśli nie były one oficjalnymi władczyniami i „tylko” wspierały swoich mężów w walce o władzę lub sprawowały rządy opiekuńcze w imieniu małoletnich synów, wpływały na zmianę mentalności kilku pokoleń mężczyzn i pośrednio utorowały Jadwidze drogę do tytułu króla.

Mistrzowska biografia Sary Gristwood przedstawia angielską królową przez pryzmat relacji łączących ją z Robertem Dudleyem – osobistym doradcą, nieoficjalnym mężem i dowódcą armii, sprawiając tym samym, że nie mamy do czynienia z tradycyjną, linearną biografią. Atrakcyjność książki wzmacnia gorący temat – romans (?) łączący królową z hrabią Leicester, tak doskonale znany, a jednocześnie wzbudzający wiele pytań i kontrowersji. Autorka obiecuje zrewidować tę frapującą historię – dociec, co jest prawdą, a co jedynie narosłym przez wieki mitem – choć zdaje sobie sprawę z grząskiego gruntu: często niepewnych źródeł, które nierzadko przegrywają ze znacznie atrakcyjniejszą fantazją…

W kwietniu 1970 roku, w latach chwały programu Apollo, NASA wysłała kapitana marynarki Jima Lovella, Johna Swigerta i Freda Haise w piątą misję księżycową. Po zaledwie pięćdziesięciu pięciu godzinach lotu doszło do katastrofy: z powodu eksplozji zbiornika z tlenem w module serwisowym statek szybko zaczął tracić zasilanie. Wybuch nie tylko uniemożliwił lądowanie na Księżycu – teraz rozpoczęła się także dramatyczna walka astronautów o życie i możliwość powrotu na Ziemię. Apollo 13 to pełna relacja z księżycowej misji, która niemal zakończyła się tragedią, napisana z polotem i dramatyzmem godnymi najlepszej powieści. Kilka minut po eksplozji trzej astronauci muszą opuścić moduł dowodzenia i przenieść się do modułu księżycowego, maleńkiego pojazdu zbudowanego tak, aby utrzymał przy życiu dwójkę astronautów przez dwa dni. W miarę upływu czasu opowieść przenosi się z orbity, po której krąży uszkodzony statek, do Centrum Kontroli Misji, od inżynierów desperacko próbujących znaleźć sposób naprawy statku do żony i dzieci Lovella, modlących się o jego bezpieczny powrót. Cały kraj śledzi, jak pojawiają się kolejne kryzysy i jak poszukuje się ich rozwiązań. Gdy wreszcie statek ląduje na Pacyfiku, staje się jasne, dlaczego heroiczny wysiłek ratowania Lovella i jego załogi przez wielu ludzi uznawany jest za szczytowe osiągnięcie NASA. Dzisiaj, ponad pięćdziesiąt lat od tej misji, Jim Lovell i współautor, Jeffrey Kluger, dodali do książki Apollo 13 nową przedmowę oraz nigdy niepublikowane zdjęcia. W swoim wstępie zawarli zjadliwy komentarz dotyczący pojawiającego się i przemijającego romansu Ameryki z eksploracją kosmosu na przestrzeni ostatnich pięciu dekad, który miał swoją kulminację dopiero niedawno, gdy sam statek Apollo 13, od dawna przechowywany w muzeum lotnictwa pod Paryżem, wrócił w końcu do swojego prawdziwego domu w USA. Historia Apollo 13 jest tak samo inspirująca jak pierwsze z misji kosmicznych i stanowi bezczasowy hołd dla niezłomnego amerykańskiego ducha i indywidualnych bohaterskich postaw. Na podstawie tej książki Ron Howard nakręcił film Apollo 13.

Katarzyna Aragońska (1485–1536), najmłodsze dziecko legendarnych hiszpańskich władców, Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda Aragońskiego, miała wyjść za mąż, by przynieść korzyści swojej znamienitej dynastii. W jej żyłach płynęła – odziedziczona po matce – angielska królewska krew. We wczesnym dzieciństwie infantkę zaręczono z Arturem, księciem Walii, najstarszym synem angielskiego monarchy, Henryka VII. Obie strony czerpały z tego sojuszu wielkie korzyści. Jednak Artur zmarł kilkanaście tygodni po ślubie, a Katarzyna po kilku latach wyszła ponownie za mąż za jego brata, przyszłego króla Henryka VIII, które to wydarzenie zmieniło na zawsze historię Anglii i Europy. Posługując się swą rozległą wiedzą zarówno o Hiszpanii, jak i Anglii oraz wykorzystując nieznane dotąd hiszpańskie źródła, Giles Tremlett stworzył pierwszą tak wyczerpującą biografię, przedstawiającą ponad cztery dekady z życia niezłomnej kobiety, opisując nie tylko jej życie jako żony Henryka VIII, ale także dzieciństwo i lata dorastania w ukochanej Hiszpanii. Gdy Katarzyna, już jako długoletnia królowa Anglii, odmówiła zgody na unieważnienie ślubu, znalazła się w centrum jednej z największych batalii o władzę – Henryk odciął się od Kościoła katolickiego, a ponieważ pragnął męskiego potomka, usiłował anulować swoje pierwsze małżeństwo i poślubić Annę Boleyn. Giles Tremlett w barwny sposób odtwarza życie jednej z największych postaci XVI wieku – począwszy od jej dzieciństwa, spędzonego na podróżach z pełnym blichtru dworem Ferdynanda i Izabeli, przez bitwę pod Flodden – gdzie pod nieobecność Henryka to Katarzyna poprowadziła armię angielską do zwycięstwa – aż do determinacji pozostania królową i ostatnich lat spędzonych w niemal klasztornym odosobnieniu. Autor ukazuje pełną nieustępliwości kobietę nie tylko jako wspaniałą królową Anglii, kochaną przez poddanych, ale także jako osobę, która dla dobra sprawy zdolna była skłamać. Obraz Katarzyny Aragońskiej, hiszpańskiej królowej Henryka VIII, jest dzięki temu tak niezwykły i tak... prawdziwy.